🌿 Bomen dromen
Lange tijd m'n grootste hobby: woudwandelen. Liefst op "barefoot" teenschoenen.
Meestal stap ik lekker naast de paden, zigzag om de bomen heen, of geef ze allemaal een hand. Ik praat ook graag met ze. En met een uil. Al zegt niemand iets terug.
Tegelijkertijd probeer ik gevaarlijke teken te vermijden.
Diverse malen ondernam ik pogingen om de bomen in het bos te tellen. Maar daarbij raakte ik steeds de kluts kwijt. Omdat die bomen van plek lijken te veranderen als ik door het bos liep. Dat maakt ze ontelbaar. Daar kreeg ik wat van.
Het schiet zo niet erg op in het bos. Die bomen staan maar te staan. Geen eentje die zich haast om de bus te halen, of staatsloten te kopen voor sluitingstijd. Dat komt omdat bomen wortels hebben. Een soort ondergrondse stelten, maar dan met kronkels. Daarmee komen ze geen stap vooruit.
Ze hebben geen oranje wortels, maar bruine. Denk ik, want ze zitten onder de grond verstopt. Daar in het ondergrondse donker doet de kleur er weinig toe. Alleen mollen hebben daar iets te zoeken. Maar die zijn blind. Dat komt doordat ze steeds aarde in hun ogen krijgen. Dus die ogen kunnen ze eigenlijk net zo goed afschaffen.
Winterpenen en bieten weten gewoon dat ze op een bord terecht komen en dat ze daarom een kleurtje nodig hebben. Anders koopt niemand ze.
Maar die bomen kunnen geen kant op. Ze staan stokstijf voor zich uit te staren. Of gaan omhoog. Dat kunnen ze rustig doen, omdat ze niet hoeven op te letten dat ze struikelen.
Dat ze zo stil staan, heeft verstillende gevolgen. Vanzelf sta ik ook steeds stil. Voor me uit te staren, tussen die bomen door. Dat voelt lekker, maar het schiet niet op. Als je om de paar bomen stil staat, laat staan bij elke boom, dan duurt het eeuwen. Voordat je weer wat te eten krijgt.
🔝
© Robberto Bos