✉ Brief aan mijn dochter vanuit Toulouse

3 Nov 2005

Lieve Alvera,

Sylvie is naar haar werk, en ik kruip even achter haar computer om jou te mailen.

Op Schiphol maak ik kennis met een aardige fotograaf uit Toulouse. En zit in het vliegtuig naast een aardige Fransman, die zowaar dezelfde gekke plastic schoenen draagt als ik. Hij komt uit het overstroomde New Orleans, waar hij les gaf. We wisselen adressen uit. Ik denk nog`L±^?LJ;M±m,.-- sorry de dubbele punt is niet te vinden Dus ik denk nog straks zit ik in dat huis bij die Française en ben ik blij als ik bij wat andere Fransen op bezoek kan.

Want ik ken Sylvie alleen van anderhalf uur wat babbelen in de schemering voor een restaurantje aan een Amsterdamse gracht en een paar emails. Gewoon een aardig iemand die al haar kleren zelf naait en aquarellen schildert en in een bloemisterij werkt en Frans praat zoals ze dat doen in de komische serie Alo Alo. Hoop maar dat we het een beetje kunnen vinden samen in Toulouse en niet denken: gut wat moeten we met elkaar.

Ze zal me afhalen van het vliegveld. Afgesproken bij het meeting point of als dat er niet is bij de boekwinkel. Voor de herkenbaarheid draag ik een veel te groot t-shirt waarop zij iets heeft geschilderd.

Na een drie kwartier wachten hoor ik een omroepbericht. Of roberto bos uit holland zich maar wil vervoegen bij de informatiebalie. Ik de roltrap af en zie haar daar beneden staan. Op dat moment schokt het meteen door me heen. Zo mooi, zo stralend. Oh mijn hemel, nou ben ik verkocht... Onderaan de roltrap omarmen we voor het eerst en het is hemelmaal raak van allebei de kanten. In de bus zitten we hand in hand en geloof ik mijn ogen niet, mijn tast niet. We zeggen steeds tegen elkaar: "I can´t believe it..."

Maar het is wel zo. Ik houd van, zij houdt van. Zij vertelt dat ze al sinds onze eerste email verliefd was. Nou, ikke nu pas. Dinsdag zijn we zowat de hele dag in een soort shock. Ik ben er ook een beetje bang van. Nou ja, bang, ik denk mijn hemel hoe moet dat nou:: zij in Toulouse in ik in Amsterdam, en allebei nog eilandverlangens ook.

Toulouse heeft een prachtig oud centrum, middeleeuwse straatjes en huizen en tuinen. maar daaromheen is het viezer en drukker en lawaaiiger dan in Amsterdam. Hoe moet dat nou, ik kan er helemaal niet aan denken maar dat is okee. Een geliefde O situatie. Onbekend, onvoorzien, ongepland, onvoorspelbaar. Á l’improviste dan maar.

Ik zit met koude voeten in haar kleine appartementje. Ga zo wat chi kungen in de zon op het terras. Op de twaalfde verdieping, hoog uitstekend boven Toulouse. Kan zowat overal de horizon zien. En zowaar in de verte bergtoppen van de Pyreneeën. Achter me slaapt een kat. PIlou. Om me heen hangen allemaal mooie foto´s en aquarellen en prachtige dingen van hout.

Dag lieverd, ik voel me happy en wou ik even met je delen. Papa

🔝

#brieven