🌿 Heide hier

Tegen zonsondergang lopen over de hei.
In de verte grote grazers.

Eerst loop ik gesloten.
Dan ontsluit het landschap zich in mij.
Vanzelf open ik.

Wolkenvelden boven het heideveld.
Grote ruimte boven kleine grazers.

Ik ervaar en fluister:
Ik ben hier, ik ben hier.

Verder lopend, ben ik nog steeds hier.
Ik ben hier. En hier.
En ik ben ook daar.
Maar daar ben ik weer hier.

Ik ben de wolken.
En ik ben in de wolken.
Of zijn de wolken in mij?

Met kleine armbewegingen open ik de ruimte
voor, boven, om, achter en onder het lichaam.

Zoveel ruimte. Zoveel ruimte.
Tot aan de horizon.
En ver daaraan voorbij.

Zo open en ruim het lichaam
dat het zo groot voelt als het landschap.
Gemeenschap met het landschap.

Dan zakt langzaam de zon.
Duisternis daalt neer. Hij valt.
En trekt op.

Achteruit loop ik verder in het donker
over een oneffen heidepad.
Verbaasd over hoe vertrouwd dat aanvoelt.

Ruimte alomoveral.
Alom en overal.
Overalom ruimte.

Overalom... Overalom...

🔝